Symone Zijlstra schreef dit blog tijdens de schrijfweek van half september 2023: Vind je verhaal in Frankrijk. Vanwege privéomstandigheden was het vooraf onzeker of ze mee kon gaan, maar gelukkig lukte dat. Ze kijkt terug op een bijzonder fijne week op Milonga die ze voor geen goud had willen missen. “Ingeborg laat ons allemaal in onze waarde, laat ons vrij en weet ons stuk voor stuk te inspireren.”
Uitgeput plof ik neer op het bed in de roze kamer. In de verte hoor ik het roepen van de bosuil. Ik weet dat hij vanavond met ons heeft meegeluisterd. Zoals hij dat iedere avond doet en van elk gesprek iets meeneemt. We hebben met z’n zessen tot laat in de avond bij het kampvuur gezeten: vier cursisten, een docent en onze gastheer. Een half jaar geleden heb ik me ingeschreven voor deze ‘Schrijfvakantie in Frankrijk’. Maar wat destijds een fantastisch idee leek, voelde de afgelopen weken als een grote vergissing. Hoe kon ik ook denken dat ik zomaar, zorgeloos, zeven dagen in een schrijfbubbel zou kunnen verdwijnen? Het leven is immers wat er gebeurt, terwijl je andere plannen maakt. En wat er in de afgelopen weken gebeurd is, heeft bij mij een behoorlijke wond geslagen. Maar ondanks alles ben ik toch gegaan. Ik werd gelukkig goed opgevangen door de groep en vandaag ontving ik voorzichtig positieve berichten van het thuisfront. Ik ben blij dat ik toch gegaan ben. Zeven dagen schrijven, wandelen, eten en praten. Veel praten, tot nu toe.
Onze tijdelijke thuisbasis, Milonga
Onze thuisbasis is Milonga. Een typisch Frans landgoed waar ik me al snel thuis voel en waar de wijze uil vanaf het vallen van de avond over ons waakt. Het geeft mij een veilig gevoel. De workshops die Ingeborg verzorgt gaan al gauw de diepte in. Vandaag, op dag drie, leerden we bijvoorbeeld hoe we onze eigen hoofdpersonen door en door kunnen leren kennen en dit kan best confronterend zijn. We stoppen mensen immers al snel in hokjes op basis van een eerste indruk. Zo werkt het ook hier op Milonga. Een groep mensen die elkaar nooit eerder heeft ontmoet en nu een week met elkaar gaat samenleven. Ik merk dat ik hen op de eerste dag ook in hokjes heb gestopt. Hokjes waar ze helemaal niet in blijken te passen en waarmee ik ze uiteindelijk erg tekortdoe.
Symone tijdens een van de workshops tijdens de schrijfweek.
Neem nou José. Op het eerste gezicht een statige oude dame met een donkerblauwe kralenketting, een zeer beschaafd accent en een uitgesproken mening. Een gepensioneerde docent Nederlands, die de wind er waarschijnlijk behoorlijk onder had in de klas. Althans, als ik bij haar in de klas zou zitten, zou ik geen rottigheid uithalen. Maar José blijkt vooral een super trotse en liefhebbende oma te zijn van zes kleinkinderen die ‘ontzettend goed gelukt zijn’, al zegt ze het zelf. Ze kan goed luisteren en analyseren, maar ze kan ook onverwacht grappig uit de hoek komen. In haar leven thuis zit ze midden in een proces van afscheid nemen. Afscheid van haar overleden man en nu ook van de boerderij waar haar ziel en zaligheid in ligt. De plek waar haar kinderen zijn opgegroeid en waar haar kleinkinderen zo graag komen logeren. Al schrijvend kijkt zij terug op een lang en rijk leven en wij mogen daar deze week een beetje deelgenoot van zijn.
Tryntsje is uiterlijk het tegenovergestelde van José: een klein vrouwtje met een zware stem en een heerlijk Fries accent. Ze draagt een stoere zwarte outfit en dito kapsel en rookt zware Camel sigaretten waar ze eerst het filter vanaf trekt. Het leven heeft haar geleerd om voor zichzelf op te komen. Ik plaats haar wel direct in het hokje van ‘grote mond klein hartje’, want ze heeft hele lieve ogen. Tryntsje komt dan ook niet alleen voor zichzelf op. Ze is een vrouw met een missie. Ze wil de wereld vertellen over het grote leed dat zij tegenkomt in haar werk als ambulant begeleider van dak- en thuislozen. Het leed dat met name wordt veroorzaakt door het huidige zorgsysteem en de bureaucratie. Zij wil een stem zijn voor hen die niet gehoord worden. Aan haar de uitdaging om hier de komende dagen vorm aan te geven.
Esther komt de eerste avond op mij over als een hele rustige vrouw. Ze heeft een serene uitstraling, een prachtige lach en ze draagt haar lange donkere haar in een vlecht. Ze zou zo maar eens van een Indianenstam kunnen afstammen. Vol liefde en toewijding ontfermt ze zich dag en nacht over haar prachtige Australian Shepherd van vijf maanden oud. Bij de opvoeding van een pup kun je geen moment verslappen, dus Nyala reisde mee naar Frankrijk. Ik benijd Esther om haar rust en doorzettingsvermogen en pak hier zelf nog even gratis een intensieve hondentraining mee. Over het algemeen is Esther inderdaad heel kalm en doet zij haar eigen ding. Maar als er tijdens het eten onderwerpen voorbijkomen die haar hart raken, dan komt er een vuur in haar ogen en haar spreken. Dan hangt iedereen aan haar lippen. Esther werkt met paarden om mensen te helen en ik kan niet wachten om haar boek te lezen waarin zij ons meeneemt in haar leven.
Dan Ingeborg, de schrijfdocent. Een meisjesachtige spring in het veld, met dansende pijpenkrullen en vrolijke stippenjurken. Ze kan heel smakelijk vertellen en ondersteunt haar verhalen met hilarische stukjes theater. Als een moedereend zorgt zij voor haar schrijvende kuikens en zorgt dat het hen aan niets ontbreekt. Van haar niets te vrezen, zou je dus denken. Maar Ingeborg is ook de ervaren schrijfdocent die ons in een mum van tijd doorziet. Ze stelt rake vragen, houdt spiegels voor en legt vingers op zere plekken. Ze is heel lang van het harmoniemodel, maar kan af en toe ook uitermate duidelijk zijn. Dan maakt zelfs een lastige VMBO-klas op de school waar zij werkt, geen schijn van kans. Door haar enthousiasme krijgt ze ons binnen twee dagen allemaal in de flow en wordt er vooral heel hard gewerkt. Ingeborg zelf doet dan even een middagdutje.
Schrijfdocent Ingeborg op haar favoriete plek in de tuin van Milonga
Fons, onze gastheer en kok, schuift regelmatig bij ons aan. Ook hij is een begenadigd verteller en zou vast en zeker een goede schrijver kunnen zijn. Ik zie in hem een zorgeloze vrijbuiter, die blootvoets door het leven gaat en dat leven neemt zoals het komt. Door veel levenservaring wijs geworden. Al 25 jaar op zijn plek in dit kleine paradijs, waar hij mensen van allerlei pluimage verwelkomt. Maar net zoals wij allemaal heeft ook deze vrije geest een andere kant. Door de coronacrisis genadeloos hard geraakt in zijn menszijn, heeft hij nog dagelijks last van de impact die deze tijd op hem en zijn naasten had. Sindsdien wil hij anderen meegeven kritisch te blijven en dat niet alles is wat het lijkt.
De gastheer en kok van Milonga: Fons
Vanavond werd er stevig gediscussieerd, waarbij de meningen ver uiteen lagen en waarbij ieders karakter opeens heel duidelijk naar voren kwam. Ook dit werd weer breeduit geanalyseerd door de groep. Ik merk dat het me meer moeite kost dan anders om me bloot te geven. Mijn zenuwen liggen nogal aan de oppervlakte en ik voel me daardoor kwetsbaar. Aangekomen op de roze kamer, pak ik daarom mijn schrijfblok en schrijf alles van me af.
En dan zet ik in één keer deze column op papier. Als ik om twee uur het licht uitdoe, hoor ik de uil van Milonga nog eenmaal roepen.
“Oogjes dicht en snaveltjes toe, slaap lekker!”
Meer informatie over Symone en haar eigen bedrijf, vind je hier. En klik op de schrijfweek Vind je verhaal in Frankrijk als je meer wilt weten over deze schrijfvakantie.